Rimpels van liefde

Ik zit op mijn knieën naast het bed van mijn jongste dochter. We kletsen wat we hebben meegemaakt vandaag. 

Nu kan ik genieten van dit moment, maar dat is wel anders geweest. Tenminste drie jaar lang hadden we gebroken nachten. Mijn dochter was een huilbaby. Ze zat overdag bijna non-stop in de draagdoek en ‘s nachts lag mijn hand op haar buikje. De rimpels en grijze haren namen elke week toe.

Nu kijk ik naar mijn peuter in haar eigen bed. Omringd met haar lievelingsknuffels en een dekbed ingestopt tot aan haar kin. 

Wat een reis hebben we samen gemaakt, en wat was het zwaar. Ik dacht dat het nooit beter zou worden.

Maar nu is het anders. Ze slaapt over het algemeen de hele nacht door en hoef nog maar zo nu en dan m’n bed uit.

We hebben al een hele reeks van zeer uiteenlopende slaaprituelen gehad, nu kletsen we over de dag en vraag ik haar: 'Wat was het leukste van vandaag?'

Ze moet even nadenken, maar niet over mijn vraag. Ze trekt wat gekke bekken en voelt met haar kleine zachte handjes over mijn gezicht. “Mama, doe es zo”. Ze probeert een frons na te doen. Ik trek een ernstig gezicht. 'Jaaa, zo. 'Je hebt van die mooie streepjes over je voorhoofd’. ‘Oh, ja, dat zijn mijn rimpels’. 

Ik wilde beginnen aan een uitleg over ouder worden en dat dat er dan ook bij hoort maar dat wil ze niet horen. ‘Mama, het staat zo grappig en ik vind je mooi’. We kletsen nog even en dan geven we elkaar een knuffel en kus. ‘Lekker koese en tot morgen’. 

Wanneer ik buiten sta met de deurklink in mijn hand zeg ik tegen mezelf. ‘Ja, ik ook. Ik vind mezelf ook mooi met mijn rimpels’. 

Want die rimpels hebben al heel wat meegemaakt.